Ona rağmen herkesin işine koşturuyordu. “Bunlar eskidi, siz bir de beni yenileri ile görün” diye etrafına pozitif enerji saçıyordu. Yaşamla öylesine barışıktı işte. Ama olmadı. Zaman galip geldi. Acı haber bugün ulaştı. Kadir, son nefesini verdi. Haber tüm Kumluca bölgesini nefessiz bıraktı. Gezen de, Kokurdan da yetim kaldı.
BARTINSTAR/GÜNCEL
1 Nisan 1992’de doğdu Abdülkadir Öztürk. Bugün, yani 20 Haziran 2022’de saatler 15:30’u gösterirken vefat haberi geldi. Herkes 1 Nisan şakası sandı. Ama bugün 1 Nisan değildi. Nefes alabildiği 30 yılın hakkını verdi Abdülkadir. Ta ki son nefesine kadar.
Çok küçük yaşlarda yakalandı amansız hastalığa. Çocuk bedeni, bitmek tükenmek bilmeyen tedavi süreçleriyle tanıştı. Tek derdi, derin bir nefes alabilmekti. Günler haftaları, haftalar ayları kovaladı. Çok şey mi istiyordu?
O zayıf bedenine rağmen yılmadı Kadir. Büyük yükler taşımaktan geri durmadı. Zafer Köyü’nde babası Rahmi’nin işlettiği marketi çalıştırdı uzun süre. Çok da güzel işletiyordu. Kimse eli boş çıkmadı dükkanından.
Teknoloji ile çok barışıktı. Bilgisayarı herkesten önce öğrendi. Siz bakmayın şimdi Helkeme’nin ıssız sokaklarına, geçmişte çok kalabalıktı. Bütün çocuklara bilgisayarı o öğretti. Tüm ahalinin evrak ve fotokopi işlerini o yapıyordu. Köyün çocukları, bilgisayar oyunlarını, VCD ve Harry Potter’ı ondan öğrenecekti.
Çok inatçıydı. İstediğini alıncaya kadar peşini bırakmazdı. Bu haliyle hastalığına adeta meydan okuyordu. Etrafına neşe saçıyordu. Yüzü hep gülerdi. O güldükçe, ahali de gülerdi. Köyde telefonunu ayarlayamayan herkes, soluğu Kadir’in yanında alırdı. Cevabı herkes bilirdi; “Hallederiz yavrum, gaşuk gibi bu işler…”
Herkesin işini çözdüğü için, herkesin ortak evladıydı o. Hastalık ilerledikçe hayata daha çok bağlandı. Sosyal medyada onunla fotoğrafı olmayan yoktu. Çoğu kez kendi derdini unutup başkalarının derdine koştu. Herkesin işini çözdü, bir tek kendi derdine çare bulamayacaktı. Herkesle paylaştığı son mesajı, “Allah her imtihanın sonuna bir mükâfat gizlemiştir” oldu.
Kimisi ona “Gara Gadir” derdi, biraz daha gençler “İnternet Kadir.”
Ama o, en çok “Depocu Kadir” lakabını severdi. İşine o kadar bağlıydı ki, çalıştığı orman işletme deposunda çalan telefonları “Alo, ben depocu Kadir” diyerek açtığında herkesin yüzünde bir tebessüm oluşurdu.
Depoda, ormanda, kereste işletmesinde durmaksızın çalıştı. Yaşam ve geçim mücadelesinden bir gün olsun geri durmadı. Bilgisayarla arası iyi olduğu için muhasebe ve evrak işleri yaparak aile bütçene hep katkı verdi. Sevenlerine yardımdan bir gün geri durmadı.
Ancak son iki yıldır ciğerlerindeki sorun kendini daha çok hissettirmeye başladı. Derin bir nefes alabilmek için neler vermezdi? Sonunda nakil olmaya karar verdi. Ankara’ya nakil başvurusu yaptı. En yakın arkadaşı Erhan Şenol’a “Zaten bunlar eskidi Erhan. Sen beni birde yenileri ile gör…” derdi. Erhan da ona “Aaah Kadirim. Sen bu halinde bize bu kadar koşarsan o haline nasıl yetişicez” deyip gülüşürlerdi. İki yıldır Ankara yolunu mesken edindi. Zamanla yarışıyordu. “İnşallah” diyordu, “İnşallah bu kez olacak…”
Kadir o zamanlar, “zamanı bu güne kadar henüz hiçbir insanın yenemediğini” bilmiyordu. Zaman daralıyor, nakil için beklenen haber gelmiyordu. Ona rağmen ahalinin durumuyla dertleniyordu. Daha birkaç ay önce Şenollar’ın kahvesinde “Genciz. Bu köyün asıl sahibiyiz. Köyümüz günden gönü kötüye gidiyor, bir şeyler yapmalıyız…” diye konuşmuştu.
Üç ay önce nefes sayısı iyice azaldı. Solunum destek cihazlarından destek almaya başladığında sık sık nakil için gelecek telefona odaklanmıştı. Gelen misafirlerine “Korkmayın, geçecek. Ben yine aranıza döneceğim” sözleriyle hep cesaret verdi. Ama o telefon hiç çalmadı.
Onu tanıyan herkes, bugün gelen haberle nefessiz kaldı. Olmadı. Nakil sırası Kadir’e gelemedi. Bugün 15:30’da son nefesini verdi. Ansızın çekiliverdi hayatımızdan.
Bugün söylenecek tek söz var; Allah rahmet eylesin kardeşim. Mekanın cennet olsun.
Bartınstar, tüm Öztürk Ailesi’ne baş sağlığı diler.
