Müthiş bir hikaye… Bugünün en çarpıcı haberleri arasındaydı.
ABD’de müebbet hapis cezasına çarptırılan bir mahkum, kalbinin bir anlığına durmasının ardından tahliye talebinde bulunmuş.
Mahkemeye başvuran mahkum Benjamin Schreiber, “bir anlığına öldüğü için ömür boyu hapis cezasını tamamladığını” ve hapiste tutulmasının hukuksuz olduğunu söylemiş.
Elbette mahkeme, bu talebi reddetmiş.
Ama siz bir anlığına bu talebin kabul edildiğini düşünün.
Sizce o mahkum ikinci hayatında ilkinde yaptığı hataları yapar mıydı?
Ya da soruyu şöyle soralım. Yaptıklarımızın, günahlarımızın faturası önümüze çıktığında “Ben yaparken doğruydu” mu diyorsunuz?
Yoksa “Keşke…” diyerek anlatmaya başladığınız pişmanlıklarınız mı var?
Öyle ya…
Hayat denen yolda karşılaştıklarınız, haksızlık ettikleriniz, aldattıklarınız, aldandıklarınız, kazık yedikleriniz, kazık attıklarınız, hatalarınız, günahlarınız, sevaplarınız, dostlarınız, düşmanlarınız var…
Ancak her sabah kalktığınızda huzurla aynaya bakıp, kendinizi sevebiliyor musunuz?
Cevabınız “evet” ise sorun yok. Ama “hayır” ise mutlu olma ihtimaliniz hiç yok. İnanın bana…
Çünkü insanoğlu dış dünyada yaptığı mücadelede her ne kadar hep haklı olduğunu iddia etse de başını yastığa koyduğunda, o vicdan muhasebesi ile karşı karşıya kalır.
Bu durum, müebbetlik bir mahkum için de geçerlidir. İşinde gücünde olan sıradan biri için de…
Herkes o hataların telafisi için ikinci bir şansı bekler.
Şanslı olanlar o fırsatı yakalar ama bir ömür o fırsatı beklemek de var.
Ancak unutmayın. Ölesiye ikinci hayatı özleyen müebbetlik bir mahkum olmadığınıza göre sizin için hala umut var…
Ne dersiniz?
